Samenlezen levert oud-rechercheur Chris veel op. Hij komt om de week naar de samenleesgroep in het Huis van de Tijd in Amsterdam. Daar ontdekte hij zijn talent om in plat Amsterdams voor te lezen. Inmiddels schrijft hij zelf ook. Hij vertelt over zijn ervaring en deelt zijn lievelingstekst.
“Ik vind heel veel teksten mooi. Mijn favoriete tekst lazen we bij de allereerste bijeenkomst. Die sprak mij meteen aan. Het was herkenbaar, ook al ben ik zelf geen lezer. Ik werd gevraagd om de tekst in plat Amsterdams voor te lezen. Daar beleefde ik veel plezier aan. En de rest van de groep ook. Altijd als we een Amsterdamse tekst lezen, lees ik het een keer op die manier voor.”
Samenlezen: fijne en droevige emoties
“Ik ben opgegroeid in de Amsterdamse Pijp. Best een pittige jeugd was dat. Later ging ik bij de politie, werd ik rechercheur. Daar heb ik veel meegemaakt. Ik heb nooit geleerd om mijn emoties te uiten. Het samenlezen van verhalen en – vooral – gedichten geeft me wat besef van diepere gevoelens. Ik vind dat prettig, of het nu fijne of droevige emoties zijn die bovenkomen. Schrijvers kunnen soms iets verwoorden wat ik ook zo ervaar, maar zelf moeilijk vind om te omschrijven. Daarom kom ik graag. Ik schrijf zelf nu ook.”
De favoriete tekst van Chris: Hendrik Groen
Er was royaal poedersuiker gemorst. Om de tafel beter af te kunnen nemen met een vaatdoekje zette mevrouw Smit de schaal met appelflappen even op een stoel. Mevrouw Voorthuizen kwam aanlopen en ging met haar enorme reet midden in de schaal met flappen zitten zonder het zelfs maar te merken. Pas toen mevrouw Smit de schaal ging zoeken om hem terug te zetten kwam iemand op het idee onder mevrouw Voorthuizen te kijken. Toen die opstond plakten er drie appelflappen aan haar bloemetjesjurk. ‘Ze passen mooi bij het motiefje,’ zei Evert. Ik stikte haast van het lachen. Dit prachtige begin van het nieuwe jaar had moeten leiden tot algemene hilariteit maar gaf, in plaats daarvan, aanleiding tot drie kwartier gezemel over de schuldvraag. Ik werd van verschillende kanten boos aangekeken vanwege het feit dat ik het blijkbaar grappig had gevonden. En ik, ik mompelde excuses. In plaats van nog harder te lachen, mompelde ik excuses. Ik, Hendrikus Gerardus Groen, ben namelijk altijd correct, innemend, vriendelijk, beleefd en behulpzaam. Niet omdat ik dat ook allemaal ben maar omdat ik niets anders durf te zijn. Zelden zeg ik wat ik zeggen wil. Altijd kies ik voor de veilige weg. Mijn specialiteit: het sparen van kool én geit. Mijn ouders hadden een vooruitziende blik toen ze me Hendrik noemden: veel braver zul je ze niet snel tegenkomen. ‘Kent gij Hendrik niet, die altijd zoo beleefd zijnen hoed afneemt als hij voorbij gaat?’ Dat ben ik. Ik word nog depressief van mezelf, dacht ik. Toen heb ik het besluit genomen om ook iets van de ware Hendrik Groen te laten horen.
Met toestemming van de uitgever overgenomen uit Pogingen iets van het leven te maken van Hendrik Groen. 2014 Hendrik Groen en Meulenhoff Boekerij bv, Amsterdam